Istnieje kilka głównych form psychoterapii. Jedną z najbardziej znanych jest psychoterapia psychodynamiczna.
Można ją definiować jako metodę badania i leczenia zaburzeń, która polega na wydobywaniu na jaw przeniesień istniejących w stosunku do ludzi, otoczenia i analityka, ujawnianych dzięki rozwijającej się regresji wywołanej naturalną, nienarzucającą się, niekierującą pozycją psychoterapeuty. Polega ona również na stopniowym usuwaniu przeniesienia, uświadamianiu idei i emocji nieświadomych, zmniejszaniu oporów wyłącznie drogą interpretacji, klaryfikacji, konfrontacji.

W trakcie procesu terapeutycznego wykorzystuje się głównie metodę swobodnych skojarzeń (pacjent mówi wszystko co przyjdzie mu do głowy,
nawet jeśli uznaje to za błahe i nieistotne), przeniesienia (czyli przenoszenia uczuć z osoby z przeszłości na osobę z teraźniejszości – głównie psychoterapeutę), interpretacji czynności pomyłkowych (które wypływają z nieświadomości i są pewnego rodzaju przeciekiem informacji).

Specyfika podejścia psychodynamicznego polega na wyjątkowej wartości wrażliwości psychoanalitycznej terapeuty. Podczas terapii wytwarza się relacja która jest nieświadomą odpowiedzią na drugiego człowieka. Dzięki tej relacji terapeuta ma możliwość działania którego celem jest uwolnienie pacjenta od potrzeby poświęcania czasu i wysiłku na zaprzeczone aspekty psychiki. W skutek czego „budzi się” produktywne i szczęśliwe życie.